Κράτος στη μορφή ατόμου.

Μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τον χαρακτήρα ενός ατόμου μελετώντας τη συμπεριφορά του.Έπειτα αν θέλουμε να αναλύσουμε περαιτέρω την προσωπικότητά του,ψάχνουμε να βρούμε τους παράγοντες που θεμελίωσαν τη συγκεκριμένη συμπεριφορά και στάση του.Σημαντικοί παράγοντες θεωρούνται η παιδεία του ατόμου,ειδικότερα στα πρώτα χρόνια του αλλά και οποιαδήποτε άλλη εμπειρία ζωής(άσχημη ή όμορφη) που έχει παίξει καθοριστικό ρόλο.Χωρίς να θέλω να θίξω την ιδέα της ανεξαρτησίας της σκέψης,η αλήθεια είναι πως είμαστε κατά ένα μεγάλο μέρος "εξαρτημένοι" απ΄αυτούς τους παράγοντες.
Όπως και ν'άχει όμως δεν είναι η προσωπικότητα μας προκαθορισμένη απ΄τη μοίρα και απ΄αυτά που έχουμε ζήσει..Η κάθε σκέψη,ενέργεια και επιλογή στο παρόν,η κάθε συναναστροφή και κοινωνική σχέση παίζουν καθοριστικό ρόλο για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.
Ό,τι συμβαίνει στο άτομο συμβαίνει και στο κράτος.Θα ήταν λάθος φυσικά να γενικεύαμε εκατομμύρια ανθρώπων δίνοντας τους μια προσωπικότητα και θεωρώντας τους όλους ίδιους για να μελετήσουμε τη συμπεριφορά του κράτους.Αυτό ναι, θα ήταν προσβολή στην ανεξαρτησία της σκέψης γιατί ο  κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και ξεχωριστός. 
Να μελετήσουμε όμως λίγο αν με την αλλαγή της συμπεριφοράς ενός κράτους προς τα άλλα θα άλλαζε και το ίδιο.Υπόσχομαι πως απο εδώ και πέρα θα γίνω λιγότερο δυσκολονόητος και περισσότερο κατατοπιστικός και συγκεκριμένος!
Ένα άτομο που είναι συνεχώς κλεισμένο στον εαυτό του,δεν επικοινωνεί και αρνείται να συναναστραφεί με τον οποιοδήποτε,αργά ή γρήγορα θα παρακμάσει.Θα αποκτήσει συμπεριφορά αντικοινωνική.
Το ίδιο ισχύει και για ένα κράτος.
Με την ίδια λογική αν το άτομο συναναστρέφεται αλλά έχει τη τάση να υιοθετεί τα άσχημα και αρνητικά στοιχεία αντί αυτών που θα το βοηθήσουν να εξελιχτεί, πάλι το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο.Θα παρήκμαζε.
Ένα άτομο κολλημένο στο παρελθόν έμμονο με την εκδίκηση δεν θα μπορέσει ποτέ του να εξελιχτεί αν δεν απαλλαγεί απ΄την ιδέα αυτή.
Έτσι και ένα κράτος που δίνει περισσότερη σημασία στο παρελθόν απ΄ότι στο μέλλον,που αρνείται να δεχτεί ότι έσφαλε και αυτό και ζητάει εκδίκηση διατηρώντας το μίσος και την αντιπάθεια μέσα του, είναι καταδικασμένο.
Ένα άτομο που περηφανεύεται για τον εαυτό του και για τις αρχές του συνεχώς φυσικά και θα γελοιοποιηθεί.Θα γελάνε όλοι μαζί του,θα ρεζιλευτεί όμως ακλόνητο θα διατηρεί τη γελοιότητά του.
Το ίδιο γίνεται και με ένα κράτος.
Εν τέλει οι ιδέες του ανωτερισμού,της εκδίκησης,της απομόνωσης είναι αυτές που ευθύνονται για την κατάντια μας.
Ένα άτομο για να γίνει καλύτερο πρέπει να κοιτάξει μέσα του και να μην κατηγορεί τους άλλους.
Το ίδιο και με ένα κράτος...
Ελπίζω να έγινα κατανοητός.