Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
4 σχόλια :
«Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότνον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.»
Αυτό το ποίημα το διάβασα πρώτη φορά όταν ήμουνα 8-9 ετών.
Και σκεφτόμουνα τότε: «Α! πώς γίνεται! Δεν είναι δυνατόν να σου πάρουν την ελευθερία απ' τα χέρια και να μη χαμπαριάσεις, να μην αντισταθείς, να μη παλέψεις».
Έπρεπε να φτάσω 30 για να καταλάβω ότι έγινε κιόλας, ότι γινόταν από πάντα, ότι τα τείχη ήταν έτοιμα κι όρθια κι ότι κι εγώ, μαζί μ' όλους τους άλλους τα έχτισα...
Ακόμη και αν δεν τα χτίσαμε εμείς (άποψη που κρύβει μια δόση εγωϊσμού) καθίσαμε άπραγοι και αβέβαιοι να παρακολουθούμε τις εξελίξεις.Μήπως όμως κλείσαμε τα αυτιά μας σκόπιμα για να μην ακούσουμε ?
Το σώμα μας είναι μέσα στα τείχη η καρδιά μας όμως απ΄έξω.Οτιδήποτε κι αν είναι αυτά τα τείχη, είτε της σκλαβιάς,είτε των θεσμών,είτε των διακρίσεων πρέπει να τα διαπεράσουμε για να κερδίσουμε την ελευθερία μας,ζητούμενο διαχρονικό και παντοτινό.
Για να συνοψίσω τα όσα λες (και λέω, συμφωνώ γαρ),
«Το πάθος για τη λευτεριά, είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά»
Ακριβώς αυτό.
Δημοσίευση σχολίου